On this day in 1901, Henri de Toulouse-Lautrec died at age 36
The Englishman (William Tom Warrener, 1861–1934) at the Moulin Rouge
William Tom Warrener, an English painter and friend of Lautrec’s, appears as a top-hatted gentleman chatting up two female companions at the Moulin Rouge, the dance hall that epitomized the colorful and tawdry nightlife of fin-de-siècle Paris. The women’s suggestive attitudes—and Warrener’s ear, reddened in embarrassment—indicate the risqué nature of their conversation. This painting served as a preparatory study for a color lithograph of 1892.
Swedish carpet manufacturer BOLON has announced the launch of its new Silence collection with a fascinating video by Swedish choreographer Alexander Ekman. Titled ‘The Contradiction of Silence’, the video tastefully combines the rhythms of BOLON’s carpet looms with the coordinated movements of the dancers, creating a poetic metaphor of ‘woven’ dance and ‘dancing’ machines. Both the set and costumes were created using only materials from the new Silence collection – even down to the dancers’ yellow nylon shoelaces! The collection’s grey soothing tones – inspired by Scandinavian nature and historical textiles – provide the perfect backdrop for Ekman’s choreography, which plays beautifully with light, form and flow. The film ends with a humorous image of the dancers ‘dressed up’ in awkward costumes as they occupy a pop-up living room, all made using the new BOLON carpets. The video which naturally made up part of BOLON’s showcase during Stockholm Design Week 2014, was created in collaboration with a talented team of Swedish set builders, costume designers, photographers, film makers and design students.
Heather Hansen is a performance artist and painter who uses her entire body to create larger than life kinetic drawings with charcoal. Using concentric patterns with her hands, feet and body; Hansen creates large canvases in her studio and even in front of live audiences (as seen below at the Ochi Gallery in Idaho).
Μια τυχαία συνάντηση αυτοσχεδιασμού στην Αβινιόν, το 2010, κατέληξε σε μια εξαιρετική καλλιτεχνική συνεύρεση: η πρωτοπόρος της βελγικής σκηνής Αν Τερέζα Ντε Κέερσμακερ συναντά τον Μπορίς Σαρμάτζ, αστέρα της νεότερης γενιάς, που από την έδρα του στη Ρεν επεξεργάζεται τη σχέση κίνησης, λογοτεχνίας και χορογραφίας. Χορευτές και χορογράφοι και οι δύο, μοιράζονται την ασίγαστη επιθυμία τους να χορεύουν, την αγάπη τους για τη δομημένη χορογραφία και την ανάγκη της ελευθερίας που διέπει τον αυτοσχεδιασμό.
Μαζί διερευνούν τη ζωντανή αρχιτεκτονική της Partita Νο. 2 του Μπαχ, που ερμηνεύει επί σκηνής η εκπληκτική βιολονίστρια Αμαντίν Μπεγιέρ, και μας προσκαλούν να μοιραστούμε την αναζήτηση του χορού που ενυπάρχει στην ιδιοφυή μουσική του Μπαχ και το πάθος τους για την κίνηση. Η σχεδόν γυμνή σκηνή αντανακλά για άλλη μια φορά την εκκωφαντική λιτότητα των πρόσφατων έργων της Ντε Κέερσμακερ ως αναγκαιότητα που προκύπτει από την εποχή μας. Η μουσική στο σκοτάδι, αυτό που μαγικά κινεί την ακούραστη Ντε Κέερσμακερ, ο χορός που ξεσπά σε τρεχαλητό και ο χορός που ακολουθεί τη σκέψη, συνθέτουν το σύμπαν μιας παράστασης όπου η μουσική γίνεται ορατή και ο χορός μπορεί να ακούγεται.
Χορογραφία: Anne Teresa De Keersmaeker
Χορεύουν: Boris Charmatz, Anne Teresa De Keersmaeker
Μουσική: Partita No. 2, Johann Sebastian Bach
Βιολί: Amandine Beyer
Συνδημιουργοί: Amandine Beyer, George Alexander van Dam
Σκηνογραφία: Michel François
Κοστούμια: Anne-Catherine Kunz
Καλλιτεχνικός βοηθός & Διεύθυνση προβών: Femke Gyselinck
Καλλιτεχνικός συντονισμός και σχεδιασμός: Anne Van Aerschot
Τεχνική Διεύθυνση: Joris Erven
Ήχος: Alexandre Fostier
Τεχνικοί: Jan Herinckx, Wannes De Rydt, Michael Smets, Bert Veris
Παραγωγή: Rosas
Με την υποστήριξη: Musée de la danse – Centre chorégraphique national de Rennes et de Bretagne
Συμπαραγωγή: La Monnaie / De Munt, Kunstenfestivaldesarts (Βρυξέλλες), Festival d’Avignon, Les Théâtres de la Ville de Luxembourg, ImPulsTanz (Βιέννη), La Bâtie – Festival de Genève (Γενεύη), Berliner Festspiele/Foreign Affairs (Βερολίνο), Théâtre de la Ville avec le Festival d’Automne (Παρίσι), Fundação Calouste Gulbenkian (Λισαβόνα), Künstlerhaus Mousonturm (Μόναχο)
Παγκόσμια πρεμιέρα: Kunstenfestivaldesarts (Βρυξέλλες), 3 Μαΐου 2013
Διαβάστε περισσότερα:
• Η παράσταση χωρίζεται σε τρία μέρη με ίση διάρκεια. Τα συστατικά της παράστασης, η μουσική και ο χορός, συναντιούνται μόνο στο τρίτο μέρος: στο πρώτο, η μουσική που ξεχύνεται από το βιολί πλημμυρίζει το απόλυτο σκοτάδι. Καθώς συνεχίζει να αντηχεί στη σκέψη των θεατών, οι δύο χορογράφοι και χορευτές την ερμηνεύουν σιωπηλά, προτού συναντηθούν επί σκηνής με τη βιολονίστρια στο τρίτο μέρος. Η ίδια χορογραφία ερμηνεύεται στο δεύτερο μέρος στη σιωπή και στο τρίτο μέρος με τη μουσική.
• Η Παρτίτα σε φα ελάσσονα για σόλο βιολί (BWV 1004) του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ (1685-1750) γράφτηκε την περίοδο 1717-23. Υπάρχει μια ανεπιβεβαίωτη θεωρία ότι πρόκειται για αποχαιρετισμό στη μνήμη της πρώτης συζύγου του Μπαχ, της Μαρίας Βαρβάρας, η οποία πέθανε το 1720. Η Partita περιλαμβάνει πέντε μέρη: (1) Allemanda, (2) Corrente, (3) Sarabanda, (4) Giga, (5) Ciaccona.
• Η Ντε Κέερσμακερ λέει για το κομμάτι: «Στην Partita του Μπαχ όλα είναι χορός. Τα ονόματα των μερών προέρχονται άλλωστε από λαϊκούς χορούς της εποχής. […] Βρίσκω στη μουσική του Μπαχ στοιχεία που με γοήτευαν και στη μουσική του Στηβ Ράιχ: μου αρέσει η επαναληπτική, μαθηματική και ευαίσθητη δομή της που σταδιακά εσωτερικεύεται.»
• Ντε Κέερσμακερ: «Όλα άρχισαν στην Αβινιόν. Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς έγινε, αλλά κάποια στιγμή είπαμε: “Γιατί να μη χορέψουμε μαζί, για να δούμε τι θα βγει;” Αρχίσαμε να αυτοσχεδιάζουμε, στη σιωπή αν θυμάμαι καλά.» Σαρμάτζ: «Ναι, ήταν κάπως σαν ένα εργαστήριο, όπου εμφανίστηκαν όλα τα στοιχεία που επιλέξαμε αργότερα, όπως το ότι: “το βάδισμά μου είναι ο χορός μου”.»
(Αποσπάσματα από κοινή συνέντευξή τους στον Gilles Amalvi.)
• Ο Μπορίς Σαρμάτζ γράφει: «Η φόρμα της Partita στριφογυρίζει στα κεφάλια μας σα να είμαστε κλεισμένοι μέσα σε ένα μουσικό λαβύρινθο. Σαν τα σώματά μας να μοιράζονται ένα μόνο κεφάλι, που δεν ανήκει σε κανέναν από εμάς, κι έχει το σχήμα ενός μουσικού λαβυρίνθου. […] Συνεργάζομαι σε αυτό το έργο, αλλά δεν είμαι παρά ένας μαθητευόμενος που ακολουθεί την Αν Τερέζα, η οποία με τη σειρά της ακολουθεί τη μουσική του Μπαχ. Κάτι θα πρέπει να ακολουθούσε κι εκείνος, και να τον έθετε σε κίνηση. Και όλοι μας αρχίσαμε να κινούμαστε μόλις το ακούσαμε.»
• Μετά από σπουδές στη σχολή MUDRA του Μπεζάρ και στην Tisch School of the Arts της Νέας Υόρκης, η Αν Τερέζα Ντε Κέερσμακερ άρχισε να χορογραφεί το 1980. Η δουλειά της ως χορογράφου επικεντρώνεται στη σχέση μουσικής και χορού, ενώ έχει χορογραφήσει σημαντικά μουσικά έργα από διαφορετικές περιόδους. Η σχέση μεταξύ χορού και λόγου διατρέχει επίσης το έργο της. Το 1983 ίδρυσε την ομάδα Rosas και το 1995 την περίφημη σχολή P.A.R.T.S.
• Ο χορευτής και χορογράφος Μπορίς Σαρμάτζ έχει παρουσιάσει από το 1996 μέχρι σήμερα σημαντικά χορογραφικά έργα, όπως το πρόσφατο enfant (2011) για 26 παιδιά, 9 χορευτές και 3 μηχανές. Στα διαλείμματα των περιοδειών του συμμετέχει σταθερά σε χορογραφικές συναντήσεις αυτοσχεδιασμού. Από το 2009 διευθύνει το Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο της Ρεν, το οποίο έχει μετατρέψει σε ένα ιδιότυπο «Μουσείου Χορού» που διέπεται από τις καλλιτεχνικές αρχές του. Το 2011 υπήρξε φιλοξενούμενος καλλιτέχνης του Φεστιβάλ της Αβινιόν.
• Η Αμαντίν Μπεγιέρ, συνδημιουργός της παράστασης, άρχισε τις μουσικές της σπουδές μαθαίνοντας φλάουτο με ράμφος. Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που αργότερα, μετά τις μακρόχρονες σπουδές της στο βιολί, βρήκε ξανά ενδιαφέρον στην μπαρόκ μουσική επιλέγοντας να μαθητεύσει κοντά στην Κιάρα Μπανκίνι στη Βασιλεία. Το 2011 κυκλοφόρησε η ηχογράφησή της με τις σονάτες και παρτίτες του Μπαχ, που έδωσε νέα κατεύθυνση στον τρόπο πρόσληψης της μπαρόκ μουσικής, ενώ απέσπασε διάφορα βραβεία (Diapason d’Or, Choc de Classica, Charles Cros Academy). «Η ερμηνεία της Αμαντίν Μπεγιέρ μας αποκάλυψε πολλούς εσωτερικούς μηχανισμούς της σύνθεσης του Μπαχ και μας οδήγησε στον τρόπο με τον οποίο μπορούμε κι εμείς να την ερμηνεύσουμε», αναφέρει η Ντε Κέερσμακερ.
«Στο recalculate, τρίτο έργο της ομάδας klokworks, 4 χορευτές αναζητούν την πορεία τους, την οποία αλλάζουν διαρκώς καθώς η δράση τους δημιουργεί νέους προορισμούς. Το ίδιο όμως ισχύει και για τη Μαριάννα Καβαλλιεράτου, που συνεργάζεται τα τελευταία 20 χρόνια με τον διάσημο αβαν-γκάρντ σκηνοθέτη Robert Wilson.»
Από τις 19 έως τις 30 Δεκεμβρίου θα παρουσιάσει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δύο εντελώς διαφορετικά έργα: το κλασικό «Μαργαρίτα και Αρμάνδος» με τα εκπληκτικά Μπαλέτα του Τόκυο και το αριστουργηματικό «Sacred Monsters» με τον περίφημο Άκραμ Καν (που έχουμε ξαναδεί στο Ηρώδειο).
«Edward Watson’s performance as Gregor Samsa in The Metamorphosis shows how thin the line between the beautiful and the grotesque can be in ballet. Watson, a principal dancer with the Royal Ballet, has danced the White Rabbit in Alice in Wonderland, Rudolf in Mayerling and next year will dance Romeo in MacMillan’s Romeo and Juliet. In this adaptation of Kafka’s The Metamorphosis by Arthur Pita, Watson evokes the nightmarish experience Kafka describes—of a man who wakes up one morning to find himself transformed into a giant insect—through the vocabulary of ballet. Here you can see his leg turned out at the hip and his foot arched. But what he is doing with his toes makes the whole posture hideous. They wriggle like a millipede’s legs, as though beyond his control, and Watson looks at them in horror. »
Το έργο τηςCompañía Antonio Ruz – Ojo σε συναρπάζει μέσα από την απλότητα των εκφραστικών μέσων του και την επιστροφή στην αφηρημένη χορογραφία. Το πρώτο λόγο έχει ο χορός και η κίνηση ως έκφραση συναισθημάτων αλλά και ως μέσων για την παραγωγή δυνατών εικόνων. Συγκεκριμένα το Ojo (που σημαίνει μάτι) μας εισάγει σε έναν κόσμο αινιγματικό και ομιχλώδη. Οι έξι χορευτές κινούνται εντός και εκτός οπτικού πεδίου, χάνονται και επανέρχονται στη σκηνή δημιουργώντας ρευστά σύνολα ή εκρηκτικά σόλο. Το έργο εξετάζει τα βλέμμα ως τρόπο έκφρασης και είναι εμπνευσμένο από μια ισπανική παράδοση της δεκαετίας του 1960 (σε ένα ισπανικό χωριό οι γυναίκες καλύπτουν όλο το σώμα τους με μαύρα ενδύματα αποκαλύπτοντας μόνο το αριστερό τους μάτι). Αν και η χορογραφία δεν συνδέεται άμεσα με το τίτλο η δυναμική της είναι εμφανής σε όλο το έργο. Όπως δηλώνει και ο ίδιος ο Ruz «δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο αφηγηματικό…
Like and Mention 